Fantastisch orgaan dat brein. Ik zou me al maanden druk kunnen maken over de aanstaande scans maar daar staken mijn grijze cellen een stokje voor. Ik maakte me druk om ongeveer alles, mijn lievelingsplant (die heb ik gewoon) die opeens bladeren verloor, de gewoonte van mijn vader om over zijn parkinsonrollator te struikelen in plaats van het ding te gebruiken, de hond die opeens terugkwam van de hondenkapper met een hangsnor, maar de ultieme spanning over mezelf daar had ik een keurig deurtje voor gezet. Tot dit weekend. Want maandag was het zover. Ik was het al een aantal keren vergeten, had al twee keer bijna een wandelafspraakje gepland op hèt scanmoment. Maar toen ik onder de scan vandaan kwam, begon de deur te kraken. De spanning kwam los en zat als een aapje op mijn schouder. Ik vertelde mezelf dat deze aap mocht blijven zitten en zei tegen mijn brein dat ik bang mag zijn. Ik heb namelijk gehoord dat dat werkt. En dat deed het ook regelmatig. Daarna vergat ik het weer.
Vandaag kwam het verlossende woord. De beste uitslag die ik kon krijgen. Er zijn geen kankercellen meer zichtbaar op de scan!
Op drie april krijg ik het eerste infuus immunotherapie, deze kuren krijg ik de komende twee jaar om de drie maanden. Hierdoor wordt het moment dat de kanker terugkomt hopelijk uitgesteld. Maar dat is voor later. Nu ben ik gewoon heel erg opgelucht!
